نه با چکش و چوب و عصا می شکند

نه با تبر و تیشه و با ... می شکند

در سینه من سنگ صبوری ست فقط

با یک « نه » شنیدن از شما می شکند

یک عالمه اشتباه دارد دل من

حال و روزی سیاه دارد دل من

یک روز مبادا که رهایش بکنی

اخر به خدا گناه دارد دل من

زندگی پژمردن یک برگ نیست

پرسه ای در کوچه های مرگ نیست

زندگی یعنی ترحم داشتن با شقایق ها تفاهم داشتن

نقش من بر برف

روی گورپشته کوهی پیر آنجا که شاید روزگاری پر غرور کوهی بر ستیغش بام دنیا بود ایستادم زیر پایم فرشی از برف سپید پوشیده- بر فرازم دوخته نقشی از ابر روی مخمل نیلی.

گور پشته زخمی از صد تازیانه  برف- باران-باد وتیغ آفتاب هرروزی وجفای تگرگان زمستانی و هم اکنون برویش برف- همان قدر سرد که یک گور قدیمی همین جایی که روزی بر فرازش بام دنیا بود.

بروی شیب گور آن بزرگوار بر ستیغش بام دنیا ندانستم چگونه شد که خوابیدم پر از لذت ز نرمای سفید برف های زیرم بمانده جای پشت من به برف و جای رویم در آسمان...همان لحظه شدم کوه و ستیغم بام دنیا شد. 

قوه تخیلم به نحو هولناکی قوی شده.آنقدر که وقتی از رویای کس دیگری بودم باز می گردم دچار این تردید میشوم که آیا من در رویای آن دیگری میزیم یا آن دیگری در رویای من ؟

این من را با زحمت و مرارت بسیار نگه دا شته ام .لحظه ای غفلت همان و گم شدن وبی هویت شدن همان .آنگاه باید از هیچ از عدم برای خودم هویتی بسازم .عاریه ای از خیالات کودکی –داستان های خوانده و نخوانده و حتی سریال های غیر قابل تحمل تلویزیون.

نمی دانم حالم را استحاله بنامم یا باید بگویم نوستالوژی خود محور تا حمل بر جنونم  نشود

ولی نه ...من دیوانه ام.

شاید هم نویسنده شده ام مگر نویسنده چه می کند جز فراموش کردن خود ودر قالب دیگری با هویت و نژاد و ملیت در زمان و مکانی دیگر فرو رفتن و انگاه رویداد ها را به قلم سپردن. من تنها این فقره آخر را مرتکب نمیشوم...تنها به انجام این یکی مختارم .